Verlatingsangst

Separatieangst, separatieangststoornis of verlatingsangst is een psychische aandoening die zich bij kinderen (meestal tussen zeven en negen jaar oud) en soms jongvolwassenen (tot achttien jaar) kan ontwikkelen. In het DSM-IV is de aandoening ingedeeld bij de ontwikkelingsstoornissen.

Verlatingsangst bij partners is de voortdurende angst om door je partner verlaten of verstoten te worden. Deze angst is zo sterk dat je leven erdoor beïnvloed en zelfs overgenomen wordt. Symptomen van verlatingsangst in een relatie

Herken je jezelf in een van de volgende kenmerken van verlatingsangst?

-Overdreven bezorgdheid over het verlies van je partner
-Niet kunnen verdragen dat je partner langere tijd weg is van je
-Nachtmerries over het thema ‘scheiding’
-Overdreven angst om alleen te zijn

Symptomen van verlatingsangst:

Als je iemand hebt ontmoet ben je constant met hem/haar bezig, je wilt steeds bevestiging en voelt je erg ongelukkig en afgewezen als je dat niet krijgt.
Je bent snel en veel verliefd, maar de potentiële partners nemen altijd na een tijdje afstand.
Je vind het absoluut niet fijn om alleen te zijn.
Je vindt het niks als de ander weggaat.
Je bent vaak onzeker.
Je wilt constant aandacht van de ander.
Wanneer iemand niet reageert op je belletje of smsje, dan denk je dat diegene niks meer met je te maken wil hebben.
Je hebt constant bevestiging nodig.
Je wilt altijd samen zijn.

Aantrekken en afstoten

Deze symptomen komen bij iedereen voor, maar bij verlatingsangst zijn ze zo erg dat je er geen controle meer over hebt. Je kan enkel nog aan de ander denken bijvoorbeeld.

Mensen met verlatingsangst zijn er altijd zeker van dat ze eens verlaten zullen gaan worden door de mensen met wie ze een band hebben. Omdat ze er zo zeker van zijn ontwikkelen ze vaak een bepaald gedrag of patroon wat er ook vaak toe leid dat ze juist vele contacten stuk maken zonder dat ze dat eigenlijk willen. Dit komt mede voort uit de onzekerheid en wantrouwen die ze hebben met personen waar ze om geven of om kunnen gaan geven. Ze nemen vaak een afstandelijke houding aan tegenover de mensen waar ze een relatie mee hebben. Die afstand hebben ze nodig zodat ze niet te hard kunnen worden gekwetst als die relatie stuk dreigt te gaan.

Dit gedrag of patroon leid er dan weer toe dat ze ook gaan aantrekken en afstoten. Dit is vervelend voor de persoon die leeft met de angst maar ook zeker voor hun om omgeving. Vaak zullen ze ook bewijs gaan zoeken zodat ze kunnen zeggen zie je wel!...

Dit bewijs zoeken ze dan ook op allerlei verschillende manieren. (onbewust) De persoon met wie ze een relatie zijn aangegaan moet continu bewijzen dat zij wel zullen blijven, dat het nog goed zit enzovoorts. Door bijvoorbeeld een smsje te sturen, door te bellen, door elke dag even die bevestiging te geven. Als ze dan namelijk niet doen is dat een bewijs voor de persoon met verlatingsangst dat de ander hun zullen gaan verlaten en in hun gedachten zal dat weer klinken als: zie je wel!... Door die gedachtes zullen de patronen en het gedrag zich blijven herhalen. Relaties dreigen continu stuk te lopen.

Degene die geconfronteerd worden met de diagnose van verlatingsangst hebben vaak ook nog last van één of meerdere symptomen die samen hangen met een andere secundaire afwijking. Vaak betreft het stemmingswisselingen en angststoornissen.

Hiermee kan op drie manieren worden omgegaan:

1.Het handhaven ervan:
Het handhaven van de angst door contacten te zoeken die onbetrouwbaar zijn. Je vastklampen aan contacten en voortdurend jaloers zijn, voortdurend wantrouwend zijn richting je contacten. Steeds leven volgens een 'ik kan het niet alleen' gedachte waardoor een selffulfilling prophecy ontstaat. Veel gevoelens van angst en paniek komen hierbij kijken.

2. Vermijding ervan:
het vermijden van de gevoelens door vluchten in een verslaving met middelen als drank en drugs of door het niet aangaan van contacten en zeer geisoleerd leven.

3. Compenseren:
Compenseren gaat door veel te doen alsof. Allerlei wisselende contacten aangaan, doen alsof je heel onafhankelijk bent, maar tegelijkertijd het gevoel hebben alleen op de wereld te zijn.

Samenwonen met iemand met verlatingsangst

Ook samenwonen of leven met iemand die aan verlatingsangst lijdt is behoorlijk vermoeiend en uitputtend. Voortdurend wordt er een beroep op je aandacht gedaan die niet gestild of bevredigd kan worden en je zult vaak het gevoel hebben dat er geen ontsnapping mogelijk is. Zelfs als je maar even weg bent van degene die je zo claimt zal je toch weer lastig gevallen worden met sms’jes en andere maniertjes om je aandacht op te eisen.

Om met iemand samen te leven die aan verlatingsangst lijdt is zeer moeilijk zodat de relatie vaak geen stand houdt en het snel tot een breuk komt.  Het is van belang dat indien je met iemand samen leeft die aan verlatingsangst lijdt, dat je er eerst en vooral met je partner probeert over te praten en dat je kan terugvallen om een goed ondersteuningssysteem van vrienden en familie.

Waarom?

Verlatingsangst heeft alles te maken met jezelf niet kunnen hechten. Je opvoeding heeft daarin een belangrijke rol gespeeld. Hoe je ouders je groot gebracht hebben, zegt veel over het plaatje dat je zelf onbewust voor ogen hebt en hoe jij zelf in een relatie zult zijn. Hebben ouders in jouw jeugd voldoende ingespeeld op jouw behoeften en gevoelens? Het zal uiteindelijk bepalend zijn voor hoe jij in de toekomst met relaties omgaat. Of dat nu in vriendschappelijke of relationele sfeer is. Mensen die worstelen met verlatingsangst hebben in het verleden vaak moeten vechten om aandacht en liefde van hun ouders te krijgen. Mensen met verlatingsangst hebben vaak heel weinig invloed kunnen uitoefenen op hun sociale omgeving. Juist in latere relaties zal dit naar boven komen, omdat ze voortdurend zoeken naar bevestiging en aandacht van hun partner. Wanneer een partner in hun ogen hen te weinig aandacht geeft, voelen ze zich afgewezen en niet gezien.

Verlatingsangst heeft ook vaak te maken met een afhankelijkheidspersoonlijkheidsstoornis. Mensen met een afhankelijke persoonlijkheidsstoornis hebben een extreme behoefte dat iemand voor hen zorgt en hen aandacht geeft, wat leidt tot aanklampend en onderdanig gedrag. Deze mensen kunnen wel voor zichzelf zorgen, maar zij twijfelen zo sterk aan hun eigen capaciteiten en oordeel, en zij zien anderen als zoveel sterker en capabeler dan zichzelf, dat zij gehandicapt zijn in hun dagelijkse functioneren. Zij vertrouwen erg op de 'sterke' ander, om beslissingen voor hen te nemen, bepaalde dingen voor hen te doen, verantwoording te nemen voor hun acties, en hen door het leven te leiden.

Een lage zelfwaardering en twijfel over hun effectiviteit zorgt er voor dat zij zelf geen verantwoordelijkheid nemen. Omdat ze niet kunnen functioneren zonder die 'sterke' ander, kunnen zij ver gaan om de afhankelijke relatie te onderhouden en te behouden. Aanklampend, onderdanig, passief en zelfopofferend gedrag zijn daar voorbeelden van. Als de relatie over gaat, zal men er alles aan doen een nieuwe persoon te vinden die de verantwoording op zich neemt voor het eigen handelen.

Bronnen

http://www.schoolvoorrelaties.be

http://plazilla.com/1-tips-voor-verlatingsangst

http://www.bindingsangstverlatingsangst.com

http://www.proud2bme.nl

http://www.lifewize.nl/

http://www.trimbos.nl